Pierwszy post gościnny - Vic

Przed Wami dziewicza nota gościnna, popełniona przez Vica, którego podziwiam. Prowadzi zupełnie inny tryb życia od mojego i ma zupełnie inne priorytety. W zasadzie to żyje życiem, którego ja bym się panicznie bał. Zapraszam do czytania. :)

Zero to Hero

Typowy wieczór w pubie. Zgiełk, wrzawa, ludzie przeciskający się między stolikami ze swoimi drinkami. Z głośników sączy się szybka i skoczna muzyka, która tylko bardziej pobudza umysł po wyzwalaczu w postaci alkoholu. Rozmowy stają się coraz bardziej sprośne, jednocześnie coraz bardziej abstrakcyjne.

„Czujesz się taka męska?” - zapytał.

„Tak, a bo co?”

Mężczyźni roześmiali się gromko, aż znów jeden wykrztusił:

„To chodź, tam jest kibel, zobaczymy, kto dalej sika na odległość” - rzucił wyzwanie, prostując się dumnie.

„I naprawdę długością siku wyznaczasz swoją męskość?”

Zamilkli. Temat się urwał.

Sytuacja może wydawać się abstrakcyjna, ale wydarzyła się naprawdę. Co więcej, wydarzyła się jeszcze w czasie, w którym bycie facetem rozważałem tylko bardzo hipotetycznie. Jednak wciąż ją pamiętam bardzo wyraźnie, wciąż służy mi za przykład i inspirację do tego, by przede wszystkim być sobą. Ktoś teraz powinien zapytać, co to do jasnej oznacza, być sobą?

Dla mnie bycie sobą oznacza przede wszystkim bycie człowiekiem. Wszelkie doświadczenia życiowe sprawiły, że nie staram się postrzegać ludzi przez kategorię płci. Uważam to za dosyć bezsensowne, zresztą nie trudno byłoby udowodnić, że płeć to tak naprawdę pewna rozciągłość o różnym nasileniu, a nie – jak większość chce uważać – cecha dychotomiczna. Nie zrozumcie mnie źle, płeć jest ważna, ale nie najważniejsza. Przynajmniej nie dla mnie.

Tak czy inaczej, nie zawsze tak było. Kiedyś, tak samo jak wszyscy, szarpałem się z podziałami. Przez prawie połowę dotychczasowego życia nie mogłem dojść ze sobą do ładu. Przede wszystkim dlatego, że absolutnie wyparłem jakąkolwiek możliwość bycia mężczyzną, wtedy jeszcze chłopakiem. I tak sam siebie skazałem na lata schizofrenii połączonej z depresją, z kompletnym, choć powolnym, wycofywaniem się z życia. Po latach? Wiem, że mogłem inaczej, ale może było mi to potrzebne.

Może potrzebowałem spaść na dno, by się od niego odbić. Kiedy pierwszy raz, niecały rok temu, na dobre porzuciłem udawanie kobiety i podałem rękę facetowi, którego tak bardzo chciałem się pozbyć, wiedziałem, że przede mną długa droga. Zacząłem szperać, czytać mądre cudactwa, szukać kontaktu z ludźmi, którzy mogliby mi powiedzieć cokolwiek na ten temat. Na temat tego, co czuję. Przeglądnąłem kilka stron, jakieś fora. Uciekłem z nich przerażony. Po przeczytaniu odpowiedzi na jeden z przejmujących dla mnie postów, na miejscu autora rzuciłbym się pod tramwaj. A więc tutaj też są równi i równiejsi, tru i mniej tru, tak jak wszędzie. Machnąłem na to ręką, stwierdzając, że lepiej na tym wyjdę, jeśli nie będę nawiązywał takich kontaktów. Ironią losu, kiedy ja już się poddałem to nawiązałem właśnie wtedy dobry kontakt.

Złe są dobrego początki, mógłbym powiedzieć obserwując ostatnie pół roku swojego życia z dystansu. Od wszystkich stanów depresyjnych, kompletnego braku motywacji i skrajnej nienawiści wobec samego siebie doszedłem do człowieka, którym jestem dziś. Kim jestem? Jestem facetem, który wciąż skutecznie funkcjonuje jako kobieta w społeczeństwie i co więcej, nie unieszczęśliwia go to. Jestem facetem, który z każdym dniem niemal coraz bardziej kocha siebie i uczy się siebie szanować.

Prawda jest taka, że to moje życie, moje ciało, moje uczucia. Wszystko jest moje i to ja tym wszystkim steruję, ja to kontroluję, nikt inny. Kiedyś wyczytałem bardzo bliski mi tekst: „Życie jest jak film, a ty jesteś reżyserem, scenarzystą i odgrywasz główną rolę”. To proste, ale jednocześnie bardzo trudne do zrozumienia i przyjęcia w głąb siebie. Pogodzenie się z myślą, że to ty decydujesz, ty tworzysz okoliczności, rozgrywasz sytuację, bywa naprawdę przytłaczające. Jednak, kiedy zaczniesz się z tym oswajać dostrzeżesz same korzyści. Nic już tak naprawdę nie jest dla ciebie hamujące, możesz rozwijać się tak, jak tylko podpowiada ci wyobraźnia. Być tym, kim chcesz.

Ktoś może zapytać, czy to nie kwestia wygody każe mi wymyślać takie rzeczy? Jeśli ktoś się uprze na tę wersję, nie przekonam go do innej. Nie ma w tym jednak zbytniej wygody. Po pierwsze, to codzienna harówa. Codzienne zmaganie się ze wszystkimi myślami, które jakże skutecznie ograniczały mnie tak długo. Najtrudniej jest opuścić bezpieczne piekło, jak mówią. Jednak nie żałuję ani chwili z życia, które wybrałem. Jeśli coś postanowię zmienić, chcę aby to była moja decyzja. Moja, świadoma i pewna. Żadne łapu-capu, żadnego wycofywania się drugiego dnia i chowania w kącie. Właśnie dlatego, że to ja i chodzi tylko o mnie, moja decyzja musi być trafna i pewna, bo tylko ja poniosę jej konsekwencje, jeśli zrezygnuję w trakcie.

Zanim zaufam sobie na tyle, by wiedzieć, że moje decyzje są dobre i trafne, muszę sam siebie polubić. To też nie jest proste, gdy utożsamiam wszystko, za co mógłbym sam siebie jedynie nienawidzić. Jednak, poważnie, czy powinienem się tym aż tak przejmować? Na litość, czyż nie jestem wspaniały taki jaki jestem? W porządku, moje ciało nie jest idealne, ale jest fantastyczne już teraz, a jeśli zechcę uczynię je jeszcze lepszym. Moje życie też nie jest idealne, ale jest dobre, wartościowe i jestem w stanie nadać mu sens, który będzie dla mnie odpowiedni.

Po dziesięciu latach wreszcie wiem, kim jestem. Nie muszę się szarpać sam ze sobą. Nie muszę się bać spojrzeć w lustro i czuć jak kukła przygotowana do przedstawienia – odpowiednio ubrana, umalowana, doskonale znająca swoją rolę. Co jest dla mnie najważniejsze? Nie, zmiany traktuję na razie jako sprawę drugorzędną. Najważniejsze dla mnie jest to, że ja wiem, co ze mną jest. Ja jestem świadomy jakim jestem człowiekiem i nawet jeśli nikt tego nie potwierdzi, ja wiem i pozwala mi to być autentycznym. Ja-wiem.

I czy naprawdę miałbym przechodzić przez to wszystko dla wyrażenia siebie długością siku?