Czy jestem transseksualistą?

Zajrzyj do posta z testem na transseksualizm.

W komentarzu do posta, gdzie możecie proponować tematy kolejnych wpisów podrzucono pomysł postu dla ludzi, którzy zastanawiają się, czy są ts. Szczerze mówiąc, jest to dość ciężki orzech do zgryzienia. Tyle przemyśleń na początku odkrywania samego siebie, co i transów. Jedni tak jak ja czują to od zawsze, inni wariują przechodząc burzę hormonalną, a jeszcze inni dojrzewają do tego latami, już po założeniu rodziny zgodnie z genetyczną płcią. To, co tutaj napiszę, będzie krótkim streszczeniem tego, co sam myślę, co usłyszałem od znajomych transów przez te parę lat i o czym czytałem. Wszelkie uzupełnienia jak najbardziej mile widziane.

Cytat ze wspomnianego komentarza:

"Może jakiś post dla 'początkujących'? Co mam na myśli... Kiedy zaczynasz coś podejrzewać, zaczynasz szukać i trafiasz chociażby na tego bloga, ale chciałbyś wiedzieć, czy to w ogóle ciebie dotyczy jakoś. Więc może jakaś krótka notka na temat pierwszych myśli, pierwszego szoku, pierwszych zaprzeczeń, że no gdzie, ja?"

Faktycznie, coś takiego często jest potrzebne. Sam potrzebowałem podobnych informacji szukając wypowiedzi osób aseksualnych. Nie wnikając już, do jakich wniosków wtedy doszedłem, takie zwierzenia z życia, a nie podręcznikowe przykłady, bardzo mi pomogły. Dlatego spróbuję swoich sił w napisaniu tego posta, choć wiem, że zawsze, niezależnie od tego, co napiszę, nigdy nie będzie idealny i nie będzie pasował do każdego. Jeśli zastanawiasz się, czy jesteś ts i trafiłeś na tego posta, pamiętaj: możesz być ts i nijak nie odczuwać tego, co tutaj napiszę lub nie być ts i zgadzać się w pełni z wpisem.

Nie opiszę uczuć, które towarzyszą pierwszym chwilom życia jako trans, ponieważ to jest nie do opisania. Nie będę wypisywał jakiś formułek, zasad i porad. Po prostu opiszę kilka historii. Może znajdziecie w tym swój życiorys, może nijak się to nie będzie miało do waszych przeżyć... Innego sposobu na tego posta nie znalazłem.

Zacznijmy od przypadku mi najbliższego, czyli poczucia ts od małego. Oczywiście nie miało to nic wspólnego z rozumieniem, że mam dezaprobatę płci i chcę jej korekty... Ja po prostu byłem chłopcem z dziwnym siusiakiem. ;) Było to dla mnie oczywiste jak słońce na niebie, dla moich kolegów również. Błogosławiona nieświadomość dzieci w przedszkolu. Później oczywiście był szok - dorastanie, piersi, okres, brak zarostu na szczęce... Cud, że jako jeden z niewielu przeszedłem mutację (tak, dziewczęta  miewają mutację, choć w zdecydowanej większości głos zmienia im się stopniowo i niezauważalnie). Jakie towarzyszyły mi myśli? Przede wszystkim skrajne obrzydzenie, kiedy musiałem na siebie spojrzeć i poczucie obcości własnego ciała. To po prostu nie byłem ja. Z w miarę wysokiego, sprawnego chłopaczka wyrosło bliżej nieokreślone coś - coś, ponieważ wyglądem bezsprzecznie pasowało do części żeńskiej, a zachowaniem i mową zdecydowanie do męskiej. Każde zainteresowanie ze strony chłopaków traktowałem jako osobistą obrazę. Nie wiedziałem do końca, co jest nie tak. Nie na zasadzie - jestem dziewczyną, to czemu chcę być chłopakiem, a na odwrót. Jestem facetem, więc czemu się tak zmieniam? Próbowałem odnaleźć się w tej sytuacji, próbowałem zostać kobietą. Wzorowałem się na stereotypach, naśladując otoczenie. Nic z tego... Zacząłem się chlastać, wychodzić na ulice na całe noce i zaniedbywać siebie w każdej dziedzinie życia. Nie miała znaczenia nauka, znajomi, rodzina czy rozrywka. Byłem sam sobie obcy do tego stopnia, że funkcjonowałem na zasadzie auto-pilota. Kiedy zostałem ledwo odratowany po próbie samobójczej i skierowany na przymusowe leczenie psychiatryczne, postanowiłem dać sobie siana z zabawą w kobietę i wróciłem do siebie. I od tej pory towarzyszy mi głównie frustracja i zniecierpliwienie, ale przynajmniej wiem, kim jestem.

Większość moich znajomych odczuła swój ts pierwszy raz w wieku dojrzewania. Naście lat, buzujące hormony, pierwsze kontakty seksualne... Reakcja na nowe bodźce ich niepokoiła i to sprawiło, że odkryli w sobie ts. Poniżej trzy historie moich znajomych, roboczo tu nazwanych X, Y i Z. Są na różnych poziomach, jeśli chodzi o detale, bo nasze znajomości różniły się znacznie.

X nie utrzymuje ze mną już kontaktu, jakoś się urwał z czasem bez powodu, ale przez wspólnych znajomych mam pojęcie, co się z nią dzieje. Tak, z nią, ponieważ ts okazał się być fałszywym tropem. Poznaliśmy się będąc w gimnazjum. Ja - świeżo po walce o własną tożsamość, ona dopiero ją zaczynała. Jako, że akurat w gimnazjum wszyscy wiedzieli kim jestem, nie miała problemu z zaczęciem rozmowy. Okazało się, że od dwóch lat czuje dobrze mi znaną obcość własnego ciała. Nie chciała wiązać się z żadnym chłopakiem, brzydziła ją sama wizja zbliżenia, ubierała się w unisexy i miała krótkie włosy. Na czatach używała męskich danych, żeby nawiązać kontakt z dziewczynami, które jej się podobały (młodsi mogą nie wiedzieć, ale wtedy nie było facebooka ani podobnych;). Ale mimo, że dziewczyny jej się podobały, to własne ciało w wizji seksu lesbijskiego ją odrzucało. Spróbowaliśmy zatem najprostszej metody sprawdzenia, czy może być ts - test prawdziwego życia, wersja amatorska. ;) Czyli po prostu ubieranie się w męskie rzeczy i wyjście na miasto jako facet. Poczucie obcości i frustracja pogłębiały się. Odechciało jej się jakichkolwiek bliskich kontaktów z ludźmi. Co się z czasem okazało? X jest w tej chwili w miarę szczęśliwą lesbijką w kilkuletnim związku. Została wychowana w tradycyjnej rodzinie, stąd obrzydzenie na myśl, że jako kobieta mogłaby być z inną kobietą. Podążając za modelem mężczyzna+kobieta starała się zmienić siebie w faceta. Na szczęście zgłosiła się do rzetelnego psychologa, z którym rozpracowała ten problem i teraz jest ok.

Y do tej pory nie wie, kim jest. Jest rozdarty pomiędzy byciem dobrą córką a dobrym partnerem. Wychowywała go matka, która podczas porodu miała 40 lat. Jest więc teraz dość starszawa, a do tego wdowa. Cieszy się, że udało jej się wychować córkę mimo kłopotów finansowych. Y dostał się na dobre studia, miał porządnego chłopaka z tzw. dobrego domu i plany ślubu. Czuł się w obowiązku odpłacić matce za lata trudu, wyrzeczeń i wsparcia. Spełniał jej wizję szczęśliwego życia. Ze dwa, trzy lata przed pójściem na studia zaczął odkrywać, że nie do końca czuje się dobrze w takiej roli. I nie chodziło o podporządkowanie życia do wizji matki - nie czuł się do niczego zmuszany, sam wybrał tę drogę. Miał raczej problem z samym sobą. Raz myślał, że to kwestia PMSu, raz, że jest lesbijką, innym razem, że chciałby, żeby jakiś brzdąc mówił do niego "tato". Cieszył się, kiedy ktoś przez telefon mylił go z jego narzeczonym (oboje mieli podobne, ni to wysokie, ni niskie głosy, co często powodowało dość zabawne pomyłki), ale jednocześnie lubił dostawać komplementy na temat swoich długich nóg i szczupłej sylwetki. Do ślubu nie doszło, narzeczony do tej pory nie wie dlaczego, a Y związał się po kilku latach z dziewczyną z roku jako lesbijka. Nadal jednak było coś nie tak. Nigdy nie miał orgazmu, kiedy czuł dotyk na swoim-nieswoim ciele, brakowało mu czegoś w życiu, czuł, że mu coś umyka. Nie chodziło wyłącznie o seks, ale tam odczuwał to najmocniej. Poznaliśmy się przez wspólnego znajomego, który nie wie o moim ts. I w zasadzie Y też by nie wiedział, gdyby kiedyś po kilku drinkach nie wyżalił się, co mu w środku siedzi. Porzuciłem mu kilka magazynów, linków, filmów... Był jeszcze bardziej zdezorientowany i przestraszony, bo pasowało mu to do "objawów". W chwili obecnej jego dziewczyna jest zapoznana z sytuacją, Y chodzi na psychoterapię, a matka uważa jego kobietę za bliską przyjaciółkę. Nie używa określenia transseksualista, choć sam stwierdza, że czuje się tak, jak większość transów. Jest zbyt rozdarty, żeby jednoznacznie zdecydować, w którą stronę chce iść. Nie śpieszy się z prostowaniem sytuacji, mimo, że za kilka lat stuknie mu 30stka. Nie zamierza nic robić za życia swojej matki.

Z jest chyba stereotypowym transem. ;) Zaczynał dorastanie jako roześmiana, popularna dziewczyna, kończył jako wiecznie zgarbiony chłopak z włosami na twarzy i nosem wbitym w telefon. Oczywiście przeszedł przez etap rozważania homoseksualizmu - jak większość znanych mi transów. Szukał po internecie hasłami "nienawidzę swoich piersi", "chcę być chłopakiem", "lubię nosić męskie ubrania" czy "damski transwestyta"... Czyli swój problem rozumiał, ale nie wiedział, jak go nazwać. W zależności od dnia cyklu i PMSów zmieniał zdanie na temat swojej tożsamości. Raz ciągnęło go do ciepłej, męskiej klaty, innym razem chciał bronić własnym ciałem koleżanek. Był cały czas rozdarty między wygodnym, sprawdzonym życiem lubianej dziewczyny i niepewnym, pełnym wstydu życiem trans-faceta. W domu o niczym nie wiedziano, ubrania na męskie zmieniał po wyjściu z domu na strychu lub w krzakach. Poznawał ludzi wyłącznie przez internet, oddzielał ich grubą krechą od "starego ja". Wydawał kupę kasy na kolejne męskie ciuchy, które z czasem odkryło jego młodsze rodzeństwo i doniosło o tym rodzicom. Oczywiście awantura karczemna, wszystkie męskie rzeczy zostały wyrzucone, a kurek z pieniędzmi zakręcony. W szkole zaczęły się pojawiać fatalne oceny i ryzyko kiblowania, problem z nawiązywaniem kontaktów i ogólne wycofanie się z realnego życia na rzecz internetu. Skończył ledwo liceum i na tym skończył edukację, bo nie ma siły pójść na studia jako kobieta. W domu problem jest starannie olewany, pracuje jako pracownik fizyczny, unikając ludzi na magazynie, od czasu do czasu spotyka się z jakąś dziewczyną, ale że jego miejscowość jest dość mała, szybko wszystko się roznosi i dziewczyna go rzuca. Zamiast oszczędzać na diagnozy i rozprawę, poprawia sobie humor i samoocenę wydając pieniądze na męskie kosmetyki i ubrania, które chowa po znajomych. Oczywiście poprawa humory trwa krótko, bo uświadamia sobie, że kasa znowu wsiąkła w pierdoły, więc znowu chce sobie poprawić humor... I tak w kółko. Ma plan leczenia, o którym często dyskutuje, ale od lat go nie rozpoczął.

O rozpoznaniu ts w dorosłym życiu wiem niewiele, dlatego śmiało możecie się podzielić, jeśli macie coś do napisania na ten temat. Znam tylko jeden przypadek i to nie osobiście, a jako znajomego mojego przyjaciela. Ów trans spędził większość życia jako samotna kobieta, lubiana, ale jednak samotna. Nie podejmował żadnych działań w kierunku leczenia. Dopiero po czterdziestce zajrzał w siebie, przeszedł testy i w ciągu dwóch lat przeszedł wszystkie operacje. Jako dorosły człowiek miał stałe źródło pieniędzy, wykształcenie i plan na życie, więc było mu oczywiście łatwiej niż młodziakom takim jak ja i moi znajomi. Ale co się przez te lata pozastanawiał i przecierpiał, to jego.

Jak widzicie, scenariuszy może być mnóstwo, a każdy odczuwa to inaczej. Jeśli chcecie wiedzieć coś więcej na temat moich przemyśleń, to zapraszam na Dziennik, ale poza tym nie jestem w stanie napisać nic ogólnego i uniwersalnego dla tych, którzy szukają samych siebie. Jest tylko jedno, co powinniście zapamiętać - to wy macie być szczęśliwi i żyć zgodnie z sobą. Jeśli nie krzywdzicie nikogo innego, to macie pełne prawo do podążania swoją drogą. Nie bój się nad sobą zastanawiać i dopuszczać myśli sprzecznych z ideałem "tru transa". Każdy z nas ma czasem wątpliwości, gorszy dzień czy zwyczajnie dość życia w zawieszeniu.