Zmiany po histerektomii - relacja Grabieżcy + zdjęcia

W momencie pisania tego posta mija prawie dwa i pół miesiąca od mojej "dwójki" (a dokładnie dwa miesiące i tydzień). Około półtora miesiąca przed operacją mój endokrynolog zmniejszył mi dawkę testosteronu na najmniejszą możliwą, jeśli chodzi o testosteron w zastrzykach, podejrzewam, że miało to wpływ na natężenie zmian, jakich doświadczam po operacji. Jeśli ktoś jeszcze nie zapoznał się z relacją z operacji, to polecam przeczytać przed przejściem do dalszej części posta.

Bardzo długo miałem problemy z gojeniem się. Chodziłem na ciągłe kontrole, na których przepłukiwano mi ranę po klasycznym cięciu. Ciekło mi z niej nieustannie. Po domu chodziłem w gigantycznych koszulkach do kolan, z domu wychodziłem rzadko i bez bielizny, w samych za dużych, luźnych spodniach, obłożony warstwą chłonnej gazy. Do tej pory prawa strona rany miewa humory, odkażam i smaruję cholerstwo, ale na szczęście nie musi być już płukana. Czucia nie odzyskałem, blizny swędzą, nic szczególnego, dokładnie to samo miałem przy poprzednich operacjach.

Dobra, zacznijmy od rzeczy najciekawszej dla przypadkowych gapiów, czyli zdjęć. Jeśli czytaliście relację, to wiecie, że mam podwójny zestaw blizn - zarówno te z laparoskopii, jak i z klasycznego cięcia. Jeśli chodzi o blizny z laparoskopii, to babrała się tylko jedna z trzech i jestem w stanie uwierzyć, że jeśli ktoś miał dwójkę tą metodą, to nikt wokół niego nie musi o tym wiedzieć. Po dwóch miesiącach tylko jedna blizna jest widoczna, reszta ginie we włosach, z czasem wszystkie zbledną na amen. Polecam tę metodę. Na zdjęciach są to blizny z prawej i lewej strony oraz przy pępku. Natomiast blizna od klasycznego cięcia to ciemny, rzucający się w oczy potwór, którego na chwilę obecną nie da się ukryć, chyba że zapuszczę wiszącą fałdę tłuszczu (pozioma kreska). Inna sprawa, że najczęściej jest zasłonięta gumką od majtek (co sprawia duże problemy logistyczne zaraz po operacji, bo nic jej nie może uciskać). Zdjęcia mają słabą jakość, bo były robione na szybko, ale mam nadzieję, że z grubsza wszystko widać. Aby powiększyć, należy kliknąć na zdjęcie.

Jeśli chodzi o zmiany, jakie odczuwam po operacji, to tutaj kilka słów wstępu. Przypomnę, że od kilkunastu lat jestem leczony psychiatrycznie (depresja, zaburzenia odżywiania) i w ostatnich dwóch-trzech latach sporo się w tym temacie dzieje, także może to mieć wpływ na psychiczny wymiar zmian, jakie odczuwam. Mimo to uważam, że byłby to zbyt duży zbieg okoliczności, gdyby takie zmiany nastąpiły nagle w ciągu ostatniego półtora miesiąca. Pytanie też, ile z tych zmian to placebo? Ciężko określić. Jak pisałem na początku, już przed operacją zacząłem przyjmować zmniejszone dawki testosteronu, to z pewnością w jakiś sposób wpłynęło na mój organizm i sposób myślenia. Czytając poniższy tekst, miejcie te okoliczności na uwadze.

Jeśli chodzi o główną zmianę, to z pewnością odczuwam dużą ulgę i relaks, jeśli chodzi o brak zagrożenia nagłym okresem. Mimo że na hormonach jestem dobrych parę lat i ostatni okres miałem przy pierwszym zastrzyku drugiego podejścia do hormonów, to ciągle żyłem z lękiem, że coś się może spieprzyć i w dowolnej chwili zaleje mnie krew. Miałem nawet wyrobiony nawyk noszenia ze sobą awaryjnego tamponu, wciśniętego gdzieś w najmniejszą, nieużywaną kieszeń torby. W teorii mój organizm nigdy nie dał mi sygnałów, że powinienem się tego spodziewać... Mam problemy z krzepliwością krwi, ciągle bóle brzucha i nieraz przegapiłem termin kolejnego zastrzyku, więc jeśli coś by się miało wydarzyć, to już by się dawno wydarzyło, ale jednak strach został. Głównie spowodowany tym, że kiedy odstawiałem hormony ze względów finansowych, okresu dostałem już tydzień po dacie planowanej kolejnej dawki. Poza tym nie da się ukryć, że okres ni z gruchy, ni z pietruchy zdarza się nawet u ludzi leczonych testosteronem przez długie lata - są na ten temat artykuły, wypowiedzi na formach, piszecie o tym do mnie... Niestety, ulga ta ma też swoje minusy - zrobiłem się bardziej lekkomyślny i niedbały, jeśli chodzi o pilnowanie kolejnych zastrzyków.

Jestem o wiele bardziej stabilny hormonalnie, przynajmniej patrząc od strony mojego komfortu (badań jeszcze nie robiłem).  Zniknęły wszystkie te odczuwalne wahnięcia zaraz po i przed zastrzykiem. No, aktualnie robię się drażliwy chwilę przed kolejną dawką, ale zwalam to na zbyt małą dawkę testosteronu (pół Prolki co 14 dni). Wcześniej nie stawałem się drażliwy tak szybko, chyba że przeoczyłem zastrzyk o dobrych parę dni. Endo mnie zresztą ostrzegał, że tak mała dawka może to spowodować. Co ciekawe, stwierdził, że po dwójce mogę mieć większe zapotrzebowanie na testosteron niż przed, co wzbudziło mój niepokój (czyżbym musiał zmienić lekarza?), ale wszystko jak na razie wskazuje na to, że albo muszę brać minimalną dawkę częściej niż zwyczajną albo zwyczajną, ale rzadziej. W każdym razie poza dolegliwościami, które ewidentnie jestem w stanie powiązać z dawką, nie czuję absolutnie nic od strony hormonów. Czuję się jak gładka, chłodna tafla jeziora wieczorną porą, po której czasem przepłynie samotna kaczka źle dobrej dawki leku.

Ze względu na zmniejszony tst mam znacznie obniżone libido, więc nie miałem okazji do częstych eksperymentów, ale zmienił się sposób odczuwania przyjemności seksualnej. Jako że wcześniej wszelkie doznania wiązały się u mnie z silnym bólem podbrzusza, starałem się ich unikać. Aktualnie mam z tym spokój. Po kilku intymnych rozmowach ze znajomymi doszedłem do wniosku, że część osób może być rozczarowana po "dwójce". Jako że usuwana jest macica i przydatki, nie doświadczysz już skurczów tych okolic, a dla większości są one przyjemne. Większość moich rozmówców określa orgazm po histerektomii jako "inny", niektórzy jako "spłycony", "wybrakowany". Kobiety na forach zgłaszają czasem problemy z uzyskaniem jakiegokolwiek orgazmu, wydaje mi się jednak, że jest to kwestia psychiczna, ponieważ u transów występuje to o wiele rzadziej.

Zaskakującą zmianą jest brak zainteresowania rodzicielstwem i zmienione podejście do dzieci. Pragnienie bycia ojcem było moją cechą charakterystyczną, z której czasem żartowali moi znajomi. Oglądałem się za kobietami w ciąży, zaczepiałem dzieci w wózkach, miałem świetny z dziećmi i młodszymi nastolatkami. Na randkach bez większych oporów zahaczałem o tematy związane z posiadaniem dziecka i automatycznie skreślałem ludzi niezainteresowanych potomstwem. Z każdym kolejnym rokiem terapii hormonalnej moje zainteresowanie rodzicielstwem słabło, ale nie jakoś spektakularnie. Moja orientacja seksualna to jakaś kosmiczna zagadka przełomu wieków, więc rodzicielstwo nie miało w tym łatwego miejsca, ale zawsze starało się wcisnąć (zwłaszcza, że całe życie byłem za adopcją). Po operacji moje podejście do zakładania rodziny drastycznie się zmieniło. Jakby całe było zakodowane w jajnikach. Aktualnie nie wykluczam związania się z kimś, kto ma już dzieci, ale nie chcę się aktywnie starać o "nowe" dziecko, niezależnie czy z adopcji czy inną metodą. Mało tego, przestałem rozumieć zasadność posiadania dzieci. To chyba największa zmiana, jakiej doświadczyłem.

Zaobserwowałem też znaczne osłabienie włosów, ale biorąc pod uwagę, że moja lista leków obejmuje na chwilę obecną ponad 20 pozycji, niekoniecznie musi to mieć związek z operacją. Chociaż osłabły ok. miesiąc po zabiegu, więc nie wiem... To już jest pytanie do bardziej znających temat.

W ogóle nie przejmuję się sprawami typu "A co jeśli się na mnie obrażą?", "A co jeśli atmosfera się skwasi?", "A jeśli nie będą chcieli ze mną więcej rozmawiać?". Po prostu idę, mówię swoje i tyle. Jasne, unikam bycia chamskim i zbyt bezpośrednim, ale krycie się po kątach czy owijanie w bawełnę mnie nie bawi. Od czasu kiedy jestem na hormonach dużo się zmieniło w moim podejściu do tych spraw, naprawdę dużo. W zasadzie potwierdziły się wszelkie stereotypy na temat różnic między kobietami a mężczyznami. Teraz, po dwóch miesiącach od operacji, mogę powiedzieć, że nabrały ostatecznego szlifu. Konflikty, które normalnie wlokły się za mną miesiącami (a przed hormonami latami) jestem w stanie rozwiązać od ręki. I jest mi z tym całkiem nieźle.

No i nieszczęsne bóle brzucha, które przewijają się od czasu do czasu. Oczywiście jest ich mniej niż było wcześniej (ze względu na chorobę i wadliwą anatomię), ale przybył mi jeden nowy ból. Mianowicie po opróżnieniu bardziej pełnego pęcherza boli mnie brzuch w bardzo charakterystyczny, dziwny sposób, który po raz pierwszy poczułem po wyjęciu cewnika po zabiegu. Prawdopodobnie wybiorę się z tym do urologa, ale podejrzewam, że tak już zostanie. Pewnie coś się gdzieś zaplątało, źle zrosło albo źle ułożyło. Oprócz tego czuję jeszcze szarpnięcia, które czułem nieustannie po operacji, ale wygląda na to, że z biegiem czasu znikną.

I na chwilę obecną tyle. Gdybym miał podsumować moje wrażenia po operacji w jednym zdaniu, to powiedziałbym, że jestem po prostu jakiś spokojniejszy, stabilniejszy. "Dwójka" nie wniosła spektakularnych zmian do mojego życia, jest najmniej efektowną operacją, mimo że moim zdaniem najważniejszą ze zdrowotnego punktu widzenia.

________
Pomóż autorowi w leczeniu oczu