Sikadła w Polsce nazywane są lejkami dla kobiet lub urinelkami. Za granicą można się spotkać ze skrótami
STP device, czyli
stand-to-pee device, i
FUD, czyli
female urination device lub
female urine director. Ich głównym zadaniem jest skierowanie moczu z dala od ciała, czyli, prościej mówiąc, umożliwienie wagino-posiadaczom sikania na stojąco. Istnieje trzy rodzaje: jednorazowe, podstawowe oraz realistyczne.
Jednorazowe, jak łatwo się domyślić, są jednokrotnego użytku, najczęściej wykonane z papieru lub folii.
Podstawowe są kolorowe, stworzone z myślą o kobietach niezainteresowanych posiadaniem penisa. Łatwo je dostać nawet w polskiej sieci.
Bardziej realistyczne mają imitować prącie, są projektowane z myślą o pisuarach. Nie są pakerami (sztucznymi penisami do wypychania bielizny i seksu), nie powinny być noszone non stop w majtach, jednak sprawdzają się nawet na grupowym postoju. Oprócz sikadeł istnieją także
pakery STP oraz
przedłużki dla transów po metoidioplastyce (penis po meto jest czasem zbyt krótki do sikania na stojąco, zwłaszcza u osób otyłych). Lejki można podzielić także ze względu na twardość materiału; najczęściej spotyka się sikadła albo kompletnie miękkie, dające się "zgnieść", albo sztywne, nie zginające się. Każdy dobiera je pod swoją anatomię, zwyczaje oraz poczucie estetyki. Ze względu na użyty materiał modele realistyczne z reguły są miękkie lub półmiękkie. Bonus: większość twardych sikadeł działa także w pozycji siedzącej.
