Elementy diagnostyki transseksualizmu

Poprawnie przeprowadzona diagnostyka ma na celu wykluczenie innych schorzeń, mogących powodować męskie poczucie płci, oraz sprawdzenie, czy pacjent jest gotowy na tak poważne zmiany (zarówno psychicznie, jak i fizycznie). O swojej płci decyduje sam pacjent. Lekarz sprawdza, czy nic innego nie wchodzi w grę (np. interseksualizm, zaburzenia hormonalne, traumy), a kiedy organizm i psychika są okej, wydaje opinię o transseksualizmie. Nie ma na chwilę obecną diagnostyki, która pozwoliłaby zbadać bezpośrednio transseksualizm, dlatego bada się wszystko dookoła. Z tego powodu bardzo ważne jest dzielenie się wszystkimi wątpliwościami i odczuciami związanymi z płcią, męskością/kobiecością, relacjami z innymi ludźmi oraz dalszym życiem. Jeśli jesteś transseksualny, wątpliwości te nie wpłyną na opinię końcową. Jeśli jednak twoje męskie poczucie płci wynika z czegoś innego, są one bardzo cenną wskazówką dla specjalisty. Od razu uspokajam - nikt nigdy nie będzie zmuszał cię do życia jako kobieta, nawet jeśli okaże się, że nie jesteś transseksualistą. Nie na tym polega pomoc. Zatem bez obaw. Dzisiaj przyjrzymy się elementom poprawnej, pełnej diagnostyki.

Diagnostyka jest przeprowadzana w współpracy trzech specjalistów: seksuologa, psychologa i psychiatry. I tu ważna uwaga. Istnieją dwa rodzaje seksuologów: po medycynie i po psychologii. Nawet jeśli przejdziesz testy u psychologa, który jest też seksuologiem, i tak będziesz musiał pójść do tego po medycynie. Dlaczego? Psycholog-seksuolog nie ma uprawnień lekarskich, tj. nie może wypisywać skierowań i recept. Nie zbada zatem twojego ciała.

Badania, które powinny być zlecone:

• ocena stanu psychicznego przez psychologa, mająca na celu określenie gotowości pacjenta do zmiany płci, aktualny stan jego psychiki, wykluczenie traum, upośledzeń i innych problemów, mogących dawać złudne poczucie transseksualizmu, oraz stwierdzenie, czy pacjent jest gotowy na zmianę płci, tj.:
• wywiad (rozmowy), zbierający informacje dot. dotychczasowego życia, planów na przyszłość, podejścia do problemów, relacji z innymi, itd.
• testy psychologiczne (wypełnianie, zaznaczanie odpowiedzi, rysowanie, pokazywanie), w tym często ocena funkcji poznawczych i płci psychicznej,
• ocena stanu organizmu przez seksuologa, mająca na celu wykluczenie schorzeń, mogących powodować objawy podobne do transseksualizmu oraz określenie, czy ciało jest gotowe na fizyczne zmiany pod kątem korekty płci, tj.:
• ogólne badanie krwi, w tym próby wątrobowe,
• badania hormonalne, w tym hormonów płciowych,
• ocena układu płciowego (poprzez badanie ginekologiczne lub USG), w tym także piersi,
• badanie genetyczne, czyli kariotyp (wykluczenie nieprawidłowości w chromosomach) - pełny lub częściowy,
• ocena stanu psychicznego przez psychiatrę, mająca na celu wykluczenie chorób psychicznych, mogących wywołać poczucie płci innej niż fizyczna,

Badania, które mogą zostać zlecone przez diagnostę:

• badanie mózgu i czaszki (EEG, RTG, tomografia lub inne badanie), zwłaszcza pod kątem guzów i niedorozwojów,
• życiorys emocjonalny,
• badanie okulistyczne,
• test prawdziwego życia,
• badania związane z przewlekłą chorobą, jeśli taka występuje (dotyczy zwłaszcza schorzeń psychiatrycznych, nowotworowych i hormonalnych),
• dowolne inne badanie, które będzie potrzebne u danego pacjenta, aby go poprawnie zdiagnozować).

Na sto procent przeczytacie albo usłyszycie, że ktoś nie miał danego badania lub miał inne. Z pewnością też traficie na transów, którzy kultywując stereotyp "tru transa" będą wam wmawiać, że ocena układu płciowego jest zbędna. Niektórzy "branżowi" diagności rezygnują z części badań, kiedy mają wrażenie, że przez nie pacjent może być niezadowolony i istnieje ryzyko, że odejdzie (czyli przestanie płacić grube hajsy). Ma to często miejsce właśnie przy ocenie układu płciowego lub wyrównywaniu zaburzeń hormonalnych. Absolutnie nie dajcie sobie zrobić takiej krzywdy! Nie wszystkie badania są przyjemne, ale są konieczne do prawidłowej diagnostyki. Jeśli nie chcecie ryzykować, że w trakcie operacji wasze poczucie płci zmieni się na żeńskie, przejdźcie rzetelną diagnostykę i wykonajcie wszystkie potrzebne badania. Złudne poczucie transseksualizmu występuje częściej niż się wam wydaje. To, że takie osoby wycofują się ze środowiska i nie opowiadają o swoich doświadczeniach, nie znaczy, że nie istnieją.

Kiedyś pisałem już o tym, jak wyglądają testy i badania. Jeśli nie czytałeś, to gorąco zachęcam, ponieważ w tym poście nie będę powtarzać opisanych już informacji, dzisiaj tylko uzupełnię temat. Zacznijmy od psychologa. Tematy, które będą poruszone na sto procent, to twoja aktualna sytuacja życiowa (stan rodzinny, relacje z rodziną, związki, praca/szkoła), plany na przyszłość oraz przeżycia związane z potencjalnym transseksualizmem. Przygotuj się na pytania:

• Jakiej jesteś płci?
• Czemu uważasz się za mężczyznę?
• Czemu chcesz zmienić płeć?
• Co rozumiesz pod pojęciem transseksualista/transseksualizm?
• Jak sobie wyobrażasz życie w trakcie zmiany płci?
• Czego oczekujesz po wizytach u psychologa? Jak psycholog ma ci pomóc?
• Jak widzisz swoją zmianę płci? Jaki masz na nią plan?
• Czy i w jaki sposób wcielasz swoją płeć w życie?

Niby proste, ale człowiek potrafić zgubić język w gębie, kiedy się go takim pytaniem zaskoczy. Podstawą diagnozy psychologicznej są rozmowy i testy, w czasie których będziesz też obserwowany. Jak już wielokrotnie powtarzałem, w testach nie ma czegoś takiego jak prawidłowa odpowiedź. Wszystkie odpowiedzi są dobre, o ile odpowiadasz szczerze. W trakcie rozmów prawdopodobnie streścisz całe swoje życie, od dzieciństwa zaczynając, poprzez dorastanie i wejście w dorosłość, na bieżących wydarzeniach kończąc. Zahaczycie o rodzinę, związki, przyjaźnie i inne relacje. Bardziej niż suche relacjonowanie faktów liczyć się będzie sfera emocjonalna - jak dane wydarzenie na ciebie wpłynęło, co w związku z nim czułeś, co się zmieniło. Tak na prawdę nie ma znaczenia, kiedy odkryłeś swoją płeć, nie musisz się więc wybielać ani wciskać na siłę jakichś ściem o samochodzikach czy porwanych sukienkach. To, jakie zabawki i ubrania otrzymywałeś, zależało od twoich rodziców. Diagnosta o tym wie i nie skreśli cię tylko dlatego, że w wigilię 1998 dostałeś w prezencie sikającą lalkę, która jęczała elektronicznym głosem "mama"... Przede wszystkim bądź sobą. Specjalista często zdaje sobie sprawę z tego, kiedy kłamiesz, nie warto więc się tym stresować. Najbardziej liczy się chwila obecna.

Seksuolog z kolei urządzi ci mały przegląd. Musi wiedzieć, jak wygląda stan twojego zdrowia. Będzie zadawał pytania związane z historią choroby, m.in. o przewlekłe schorzenia (także występujące u innych członków rodziny), przebyte choroby, cykl miesiączkowy i datę ostatniego okresu (warto zanotować daty rozpoczęta i zakończenia ostatnich trzech krwawień, zwłaszcza jeśli nie wiesz, ile trwa twój cykl) oraz o różne pojedyncze objawy, które w jakiś sposób mogą wskazywać na problem zdrowotny. Tutaj też nie warto ściemniać, ponieważ możesz sobie zwyczajnie zrobić krzywdę. Jeśli stan twojego organizmu będzie okej lub zostanie wyrównany do normy, seksuolog może przepisać ci blokery, hormony lub inne leki, wspomagające zmianę płci. Odpowiedzialny lekarz zleci kontrolę hormonów płciowych i prób wątrobowych co kilka miesięcy, zwłaszcza na początku leczenia.

U psychiatry spędza się najmniej czasu, zazwyczaj starcza jedna wizyta, czasem dwie. Wypyta cię on szczegółowo o schorzenia w rodzinie, zwłaszcza choroby psychiatryczne i upośledzenia. Opowiesz też o obecnych nastrojach, objawach, niepokojących myślach czy problemach. Może wykonać jakieś testy, choć najczęściej sprawa sprowadza się do wywiadu. Jeśli leczysz się psychiatrycznie, wystarczy donieść seksuologowi zaświadczenie od lekarza prowadzącego (rozpoznanie, rodzaj leczenia i czy jesteś w stanie podejmować świadome decyzje). Wielu transów boryka się z zaburzeniami nastroju, jeśli więc masz tendencje do dołów, ataków złości czy histerii, nie bój się o tym powiedzieć.

Powyżej opisane procedury stanowią podstawę diagnostyki. Powinieneś przejść je wszystkie. Nie dla lekarza, nie dla sądu, a dla własnego zdrowia i bezpieczeństwa. Kilka wizyt czy badań więcej to niska cena w porównaniu do zniszczenia sobie kilku (kilkunastu?) lat życia.  Jak pisałem powyżej, może się zdarzyć, że lekarz zleci dodatkowe badania. Nie frustruj się wtedy, tylko zwyczajnie je wykonaj. Bywa, że nikt ze znanych ci transów nie miał takiego badania - cóż, widocznie nikt z nich nie był w takiej samej sytuacji zdrowotnej, co ty.

Już wkrótce post o tym, czego nie powinien robić diagnosta, czyli co ma prawo cię niepokoić.
_____________
Wspomóż autora po operacji!