Mój chłopak jest dziewczyną - co mam z tym zrobić?

Post podzielony jest na dwie części: dla transów, którzy jeszcze nie powiedzieli swoim partnerom/partnerkom o transseksualizmie oraz dla samych partnerów.

"Podejrzewam, że mój chłopak nie jest facetem", "Nigdy nie chciał sikać w plenerze, nawet przez wiele godzin", "Wstydzi się rozbierać, a o seksie to nie mam co marzyć", "Coś przede mną ukrywa, coś nie jest w porządku", "Unika bliskości, dotyku, spontanicznych zachowań - nie wiem, czy się brzydzi czy wstydzi!"...

Po kilkumiesięcznej znajomości (a co dopiero kilkuletniej) dziewczyna zaczyna czuć, że nie jest okej. Na początku może to odebrać jako sygnał, że jest niekochana, że robi coś źle, później stara się dowiedzieć, co takiego ukrywamy. Możemy zapewniać, udowadniać, starać się... Ale ona nadal czuje, że coś zgrzyta. Osobiście zawsze byłem za ujawnieniem się, kiedy sprawy stają się poważne. Dlaczego? Panowie, to jest proste. Jeśli nie chcecie jej powiedzieć, bo wiecie, że was nie zaakceptuje - co za sens marnować jej i swój czas, nerwy? Jeśli wiecie, że was odrzuci, to wiecie też, że może to zrobić w każdej chwili. W każdej chwili coś może się wydać, chlapnąć... I koniec. Będąc z nią i udając biologicznego faceta nie sprawicie, że zmieni światopogląd. Wręcz przeciwnie - może się utwierdzić w przekonaniu, że to coś nienormalnego, skoro musicie to ukrywać. Dlatego w poważnym związku nie ma co się bawić w udawanie. Ja wiem - wstyd, strach... Sam ujawniałem się stopniowo przed moją obecną dziewczyną, nie będąc w stanie na raz walnąć "bombą"... I nie żałuję, że moja kobieta o wszystkim wie. Cieszę się, że mam jej pełną akceptację. Dlatego warto się spiąć i ujawnić na samym początku poważnego związku - kobieta, która was kocha zaakceptuje to wszystko, o czym i tak musiałaby się kiedyś dowiedzieć. Czy nie lepiej odetchnąć z ulgą, nie musieć się pilnować na każdym kroku i nie bać, że dziewczyna porzuci nas nie ze względu na ts, ale na wieloletnie kłamstwo? Wracając do argumentu "pobędzie ze mną to się przekona"... Owszem, pobędzie, to się przekona, ale musi wiedzieć, że się do czegoś przekonuje. Jeśli okłamiemy ją w tej "drobnej" sprawie, to wszystko, co jej powiemy, stanie się w jej oczach potencjalnym kłamstwem. Niech pobędzie z tobą, prawdziwym tobą, z twoimi prawdziwymi problemami. Wtedy jest szansa, że coś z tego wyjdzie.

A teraz kilka słów dla partnerów/partnerek. To, co teraz piszę, jest moją opinią, którą opieram na własnych doświadczeniach oraz rozmowach z trans-znajomymi. Nie jestem w stanie w tym jednym poście odnieść się do konkretnego faceta. Miejcie to na uwadze, czytając poniższy tekst.

Ujawnienie się jest ciężkie. Cholernie ciężkie. Zwykle transi mają niskie poczucie własnej wartości, nie wierzą, że mają prawo do normalnego, w miarę szczęśliwego życia. Boją się waszej reakcji, a zwłaszcza odrzucenia. Odwlekają tę trudną rozmowę, brnąc dalej w maskowanie, które z czasem coraz ciężej samemu odkręcić. Liczą, że uda im się udawać do czasu, aż skończą całą przemianę, która niestety trwa bardzo długo. Dlatego często pierwszy krok z waszej strony jest niczym wygrana w totka. Świadomość, że chcecie dalej walczyć o wspólną przyszłość, akceptacja i wyrozumiałość - to jest coś, co naprawdę daje siłę do życia. Jeśli macie stuprocentową pewność, że wasz facet jest transem, powiedzcie mu to. Bez wyrzutu, bez pretensji. Powiedzcie to ze wsparciem, podkreślcie, że nie musi udawać, że kochacie go takim, jakim jest. To brzmi banalnie, ale jest ważne. Życie z kimś takim będzie wymagało wielu wyrzeczeń z waszej strony, przymykania oczu na żenujące sytuacje, wyjście z w miarę wygodnej sytuacji zaprzeczania. Pamiętajcie, że mimo, że czasem tego nie okazujemy - jesteśmy wam za to wdzięczni, jak tylko jesteśmy w stanie. Jeśli nie macie pewności, porozmawiajcie o tym. Możecie rzucić czymś lekko w rozmowie (np. na zakupach "W tamtej koszulce łatwiej ci będzie ukryć klatę") albo przeprowadzić rozmowę w domu na kanapie - wszystko zależy od tego, w jaki sposób wolicie się porozumiewać. Na początku nie zdziwcie się, jeśli wasz trans-chłopak wszystkiemu zaprzeczy. To kwestia zaskoczenia, strachu lub obu na raz. Starajcie się pokazać jak najwięcej wsparcia. Sytuacja wymaga cierpliwości, spokoju i akceptacji z waszej strony. On może być w panice, zły lub zawstydzony, może go nie stać na spokój. Zapewniam jednak, że w przyszłości to zaowocuje o wiele zgodniejszym związkiem, szczerością i wdzięcznością. Jeśli czujecie, że was to przerasta, powiedzcie to. Wy też musicie być szczere. Popracujcie nad tym razem, w końcu ta sytuacja jest przejściowa, nie będzie trwała wiecznie. Jeśli jednak nie możesz się pogodzić z jego transseksualnością, chcesz go zostawić i nie zamierzasz w jakikolwiek sposób walczyć o związek... Nie mów, że o wszystkim wiesz. Po prostu odejdź. Tak jest dla nas o wiele prościej.