Jak powiedzieć rodzicom, że jestem transseksualistą?

Na początek dwa linki do starszych postów - o podchodach z rodzicami i materiałach przydatnych do coming-out (dalej "CO"). Teraz może coś o samej rozmowie z rodzicami. W tym poście zakładam, że jesteś już niemal pewny swojej płci i chcesz zacząć ją okazywać we właściwy sposób. O rozmowach na temat wątpliwości w przyszłych postach. Zakładam także, że masz problem w rozmowie z rodzicem, w innym wypadku zapewne nie szukałbyś takiego posta. ;) Nie dam rady ułożyć planu idealnego dla poszczególnych rodzin, jednak z poniższych wskazówek na pewno skorzysta każdy.

Nim przystąpisz do CO, musisz sobie uświadomić, że ta chwila nie jest ciężka wyłącznie dla ciebie. Twoi rodzice mogą być w szoku, mogą być zirytowani, że już nie ma jak udawać niewiedzy, mogą się zawstydzić samego tematu... Ilu ludzi, tyle reakcji. Z taką myślą będzie ci łatwiej znieść całą sytuację. Wiedz też, że twoi rodzice nie będą przeciwko tobie - mogą być przeciwko transseksualizmowi, twoim decyzjom lub reakcjom otoczenia, ale nie będą przeciwko tobie. Wykorzystaj to, żeby ich przekonać, że tylko będąc sobą będziesz szczęśliwy.

Kiedy zacząć rozmowę?
Wybierz moment, w którym wszyscy uczestnicy rozmowy będą mieli w miarę dobry humor i wolną chwilę. Zmęczony i poirytowany po całym dniu pracy ojciec może okazać miłość w umiarkowanie wylewny sposób. ;) Nie zaczynaj, kiedy wiesz, że za godzinę musicie wychodzić lub kiedy rodzic czeka na ważny telefon. Jeśli nie chcesz, żeby przy rozmowie było obecne np. rodzeństwo, zadbaj o to wcześniej. Możesz też zaproponować rodzicom, żeby przyszli do ciebie, kiedy skończą już wszystkie sprawy, wtedy jednak twoja cierpliwość i pewność siebie zostanie wystawiona na próbę - nie wiesz, kiedy dokładnie to nastąpi.

Jak w ogóle zacząć?
Najprościej prosto z mostu, np. "Chcę wam powiedzieć coś ważnego, coś nad czym myślę od dawna. Potraktujcie to poważnie i nie żartujcie sobie, to dla mnie naprawdę ważne. Chcę zmienić płeć, czuję się chłopakiem. Nie dam rady żyć jako dziewczyna i potrzebuję waszej pomocy". Możesz też podrzucić rodzicom list, w którym wszystko wyjaśnisz, a potem poczekać w pokoju aż go przeczytają i przyjdą porozmawiać.

Jakich końcówek używać?
To zależy wyłącznie od ciebie. Końcówki w zasadzie będą miały niewielkie znaczenie w trakcie tej rozmowy, najważniejsze, żebyście sobie wszystko wyjaśnili. Użyj tych, z którymi łatwiej ci rozmawiać z rodzicami.

Jak się zachować w trakcie?
Jeśli przeczytałeś kilka starszych postów, zapewne znasz jedną z moich podstawowych zasad: podejdź do ts naturalnie, a inni też tak zrobią. Bądź spokojny, odpowiadaj na wszystkie pytania, ale nie dawaj się wciągać w złośliwe przepychanki czy awantury. Jeśli się popłaczesz, trudno, w końcu odsłaniasz się całkowicie, nie ma się co wstydzić. Jeśli rodzic ci to wytknie, stwierdź że "to naprawdę ważne i liczysz na zrozumienie, a nie wyśmiewanie" - jest duża szansa, że się opamięta. Pozwól rodzicom wyrazić swoje zdanie, nawet jeśli jest sprzeczne z tym, czego chcesz. Mało kto jest w stanie zmienić swój sposób myślenia w jeden wieczór, będzie im potrzebne trochę czasu. Niech widzą, że szanujesz i rozumiesz ich stanowisko. Z drugiej strony nie daj się zagłuszyć ani "przekabacić na babską stronę". Przyszedłeś do nich coś ogłosić, nie pytać o zdanie. Jesteś osobną jednostką, która jako jedyna wie, co czuje w środku. Każdy ma swoje poglądy: ty szanujesz fakt, że mogą mieć problem z przestawieniem się, oni szanują, że nadszedł czas zmian. Jeśli trzeba, róbcie przerwy. Nawet kilkudniowe. Znam przypadki, w których dokończenie coming-out trwało nawet kilka tygodni; za to później wszystko było już jasne i poukładane. Bądź gotowy na różne pytania i nie bój się mówić "nie wiem". Możesz zaproponować wspólne szukanie informacji lub rodzinną wizytę u specjalisty. Pamiętaj też, że jeśli czegoś nie powiesz, to tego nie będzie - nie możesz z góry zakładać, że coś jest oczywiste albo że każdy się czegoś domyśli. Lepiej założyć, że rozmówca ma wrażliwość omszałego głazu i powiedzieć o wszystkim, na czym ci zależy.

Czego nie robić?
Nie zakładaj z góry, jaka będzie reakcja rodziców. Prawdopodobnie obstawisz najgorszy scenariusz i na rozmowę przyjdziesz już cały zastraszony lub zagniewany. Błąd. Znam wiele historii, zarówno od znajomych jak i obcych ludzi, w których lgbt-fobiczni rodzice zaskakiwali swoją postawą. Często inaczej reaguje się na teoretycznego geja/transa niż na własne dziecko, które przecież nie jest żadnym zboczuchem pokazywanym w tv, tylko normalnym nastolatkiem/młodym dorosłym. Nie reaguj gniewem na wypowiedzi typu "przecież tak uwielbiałaś lalki" lub "a to nie pamiętasz jak biegałaś pod rękę z Wojtkiem?". Jeśli tak było, nie ma co się kłócić i zaprzeczać. Powiedz, że kiedyś też nie umiałeś chodzić, a jednak nie dziwią się, że na ostatnim wf-ie mieliście sprawdzian z biegów. Ludzie się zmieniają, ewoluują, dojrzewają. Także w kwestii własnej tożsamości.

Co potem?
Jeśli rodzice zaakceptują twoją płeć, nie pozostaje nic innego, jak rzucić się w wir pozyskiwania informacji lub ewentualnej diagnozy. Jeśli udają, że temat nie istnieje lub reagują złością, powinieneś uparcie dawać im do zrozumienia, że zmiany się zaczęły i mogą cię wyłącznie wesprzeć. Wspominaj o planach na przyszłość, w których występujesz jako kobieta, pytaj o radę odnośnie męskiej koszuli, opowiedz o nowo poznanej koleżance z grupy... Oczywiście nie chodzi o zalanie rodziców komunikatami "jestem facetem, będę miał pałę". Raczej o subtelne podkreślanie swojej płci. Ot, raz na kilka dni. Od niechcenia w codziennych rozmowach. W końcu będą musieli stawić czoła sytuacji. Możesz za jakiś czas ponownie zaproponować wizytę u specjalisty - niemal każdy rodzic robi własne dochodzenie za twoimi plecami, wspólna wizyta może pomóc im uporządkować zdobyte informacje.

Powodzenia! :)